Rozdział 63

*** Diego ***

W jednej krótkiej chwili zrozumiałem wszystko. Mam przyjaciół , nie zdawałem sobie z tego sprawę. Pomimo wszystko są tutaj ze mną wspierają mnie. Zrozumiałem też , że Francesca to ta jedyna z którą chce być. Lekarz wpuścił mnie do środka.

- Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy.

- Co z nią ?

- Przykro mi ... uraz jest zbyt duży. Może się już nie obudzić. 

- Co ? Nie ! 

- Bardzo mi przykro , jej serce z każdą sekundą bije coraz wolniej.

- Ja zapłacę ile trzeba. Proszę ją ratować !

- Już za późno. 

 - Nie jest za późno !

 Wybuchłem. Emocje wzięły nade mną górę. Nie potrafiłem się opanować , nie chciałem. Przycisnąłem go do ściany. Do sali wbiegł Krystian. Zaczął coś tam krzyczeć. Lekarza wyrzucił z pomieszczenia.

Violetta zamknęła drzwi i stała niedaleko okna. Kłóciłem się z nim , wpajał mi żebym się opanował bo przyjdzie policja. Nagle usłyszeliśmy ciągłe pikanie. Wszyscy spojrzeliśmy

 na ekran. Ona umierała , podszedłem do łóżka. Violetta pobiegła po lekarza. Z każdą sekundą stawała się coraz bledsza. Podwinąłem rękawy , wziąłem głęboki oddech. Czułem jak łzy napływają mi do oczu. Zacząłem wykonywać resuscytacje. Trzydzieści ucisków i dwa wdech.

- Diego co ty robisz ?! - krzyknął Krystian

- Nie pozwolę jej umrzeć !

- Nie widzisz , że już umarła ? Nic na to nie poradzisz.

- Ja ją kocham !

- Rozumiem , ale ..

- Pozwoliłbyś Violettcie umrzeć ! No właśnie więc się zamknij !

Wykonywałem nadal , lekarze zaczęli krzyczeć , że to bezsensu. Krystian nie pozwolił by mi przerwali. Z każdym kolejnym uciśnięciem traciłem nadzieje. Nie chciałem by umarła , ja powinienem umrzeć nie ona. Nic złego nigdy nie zrobiła. Pierwszy raz odkąd pamiętam , popłakałem się. Tak Diego Dominguez facet o zimnym sercu płaczę. Tylko Francesca potrafiła je roztopić.

- Diego ... minęło pięć minut ... - powiedziała Violetta

- Złote pięć minut ... - dopowiedziałem

Opadłem bezsilnie na ziemie. Zakryłem twarz dłońmi. Nie mogę uwierzyć , kobieta którą kocham odeszła. Nigdy już nie zobaczę jej uśmiechu , nie poczuje jej słodkich ust. Już nigdy mnie nie przytuli , ona odeszła na zawsze. Powoli wstałem i jeszcze raz na nią spojrzałem. Złożyłem delikatny pocałunek na jej zimnych , sinych ustach. Wytarłem łzy , chciałem już wyjść gdy usłyszałem coraz szybsze pikanie. Lekarze stali z otwartą buzią.

- Fran ? Kochanie jestem tutaj ...

- Ona żyje ! - krzyknęła Violetta 

- Skarbie obudź się , jestem tutaj. Kochanie proszę obudź się ... 

- To nie jest możliwe. - powiedział jeden z lekarzy 

- Zamknij się bo was pozwiemy za nie udzielenie pomocy ! Zresztą i tak to zrobimy ! Ona żyje czaisz ! - wrzasnął Krystian

- Skarbie proszę ... zrób to dla mnie. Dla nas ...

Czarnowłosa odzyskiwała rumieńce na twarzy. Wciąż się uśmiechałem. Otarłem reszty łez i dotknąłem jej policzka. Zaczęła mrużyć oczy podobnie wtedy jak ją porwałem. Robiła to identycznie , gdy podałem jej narkotyki. Nareszcie je otworzyła , miała małe źrenice.

- Witamy wśród żywych.

Uśmiechnąłem się i nachyliłem. Delikatnie pocałowałem jej powoli coraz cieplejsze usta. Potem znowu patrzyłem na nią z góry. Ona też na mnie patrzyła. Violetta wtuliła się w Krystiana. Francesca zerkała raz na mnie , raz na nich. Mocno ją przytuliłem.
______________________________________________________________ 

Wczoraj no niestety nie dopchałam się już do komputera. Rozdział dzisiaj no i śmierć oraz zmartwychwstanie Fran ha ha ha.

W ogóle myślałam , ze dzisiaj sobota i miałam zamiar go pisać. Przez sylwester jeden dzień mi uciekł przepraszam.

1) Czy Francesca będzie miała jakieś urazy po wypadku ?
2) Diego będzie chciał pozwać lekarzy ?
3) Violetta i Krystian zostaną w końcu parą ?