Rozdział 5 : Mam za nimi do łazienki chodzić ?

••• Diego •••

Spokojnie czekałem na Francesce. Już od ponad czterdziestu minut jej nie ma. Violetta wróciła do domu , postanowiłem z nią porozmawiać. Normalnie bym się cieszył , że straciła przyjaciółkę , ale obie siebie potrzebują.

- Violetta ...

- Nie broń jej Diego ...

- Daj jej to wyjaśnić. Myślisz , że ona sama tego chce?

- Nic nie wiem ... 

- No właśnie. Przyjaźnicie się. Przecież ją znasz pomyśl trochę. 

- Ona by tego nie zrobiła ...

- Brakuje jej pieniędzy ?

- Nie wiem ... nie skarżyła się mieszka z matką.

- Ojciec ?

- Nie ma ojca. 

- A ta babcia , do której często chodzi ?

- Nigdy u niej nie byłam. 

- Porozmawiajcie ze sobą.

- Dobrze ... gdzie jest ?

- Na górze w łazience.

- Długo ?

- Trochę. 

- I nie słychać prysznica ?

- Nie chcesz powiedzieć ... 

- Widziałeś w jakim obie byłyśmy stanie ... 

 - Francesca !

Oboje pobiegliśmy na górę. Pukałem ciągle do łazienki , a moja siostra przeszukiwała w tym czasie pokoju. Nie wyszła z domu , zauważył bym. Czemu wcześniej nie zareagowałem jeśli coś sobie zrobiła może już dawno nie żyć.

- Odsuń się. 

- Co chcesz zrobić ?

- Wyważę drzwi.

- Oszalałeś ? Będziesz musiał za to płacić !

- Trudno ! 

- A jeśli jest tam pod drzwiami ? 

- Dobra w garażu jest siekiera.

Zrobiłem dziurę w drzwiach i otworzyłem je. Francesca leżała przy ścianie z pociętą ręką , było już dużo krwi. Nie wierzę , że to zrobiła. Violetta od razu zaczęła krzyczeć , że to jej wina. Natychmiast sprawdziłem jej puls.

 - Uspokój się !

- Diego ...

- Masz kluczyki wyprowadź z garażu.

- Nie potrafię ...

- Musisz mi pomóc ! 

- Boję się ...

- Wiem ...

Po chwili Violetta poszła. Da sobie radę , wiem o tym. Niedawno ją z mamą tego uczyłem. Podstawowe rzeczy już umie. Obwiązałem rany Francescy. Jej puls jest słaby , ale wyczuwalny. Zaniosłem ją do samochodu. Szybko ustawiłem nawigacje. Na szczęście szpital był dwie minuty drogi stąd.

- Diego ... ona jest blada ...

- Spokojnie. - Lekarze od razu się zjawili

- Są państwo kimś z rodziny ?

- Nie to jest jej przyjaciółka. Proszę zajmijcie się nią. 

- Niech pan zadzwoni do jej rodziców. Jest na coś uczulona ?

- Nie wiem ...

- Tylko na orzechy. - Powiedziała Violetta 

- Dobrze.

- Wyjdzie z tego ?

- Zrobimy wszystko co w naszej mocy.

- Diego ... - Wtuliła się we mnie 

- Spokojnie. Zajmą się nią. 

- To moja wina. Ona to zrobiła przeze mnie.

- Nie mów tak. Już dobrze. 

- Jak ona umrze ...

- Nie umrze. Jest w dobrych rękach.

Usiadłem z Violettą. Jedyne co nam zostało to czekać. Cała się trzęsła i płakała. Widać ile Francesca dla niej znaczy. Przytulałem ją , nie wiedziałem co mam innego zrobić. Błyskawicznie zjawiła się nasza mama. Była wściekła.

- Diego miałeś się nimi zajmować , a ty co ?

- To nie moja wina. 

- Masz dziewiętnaście lat. Uważałam , że jesteś odpowiedzialny.

- Mam za nimi do łazienki chodzić ?

- Nie zauważyłeś , że coś nie tak z Francescą ?! Przez ciebie może zginąć.

- No tak moja wina. 

- Oczywiście , że twoja. A ty chcesz mieszkać sam !

- I będę mieszkał sam ! Czy ci się to podoba czy nie ! 

- Jesteś nie odpowiedzialny zrozum to ! 

- Nie mamo , to że ona się pocięła to nie moja wina. 

- On ma racje , wiedział co ma zrobić. Zachował się bardzo odpowiedzialnie.

- Violetta ty go bronisz ?

- Tak ... on naprawdę jest odpowiedzialny ...

- No proszę ... - Wyszeptała

- Dzięki Violu ...

- Drobiazg.

- Idę się przewietrzyć jak coś dzwoń.

- Dobrze.

Wyszedłem na dwór. Bardzo się o nią martwię. Jednocześnie jestem w szoku. Violetta stanęła po raz pierwszy w mojej obronie. Po kilku minutach wróciłem. Dowiedziałem się , że przyjechała matka Fran. Z mamą i siostrą wróciliśmy więc do domu. Minęły trzy dni. Violetta powiedziała , że nie ma kontaktu z Fran. Razem pojechaliśmy ją odwiedzić. Poszliśmy do recepcji.

- Dzień dobry chcieliśmy odwiedzić Francesce yyyy ...

- Resto. - Dopowiedziała Violetta

- Tak Francesce Resto.

- Panna Resto została wypisana dwa dni temu. 

- Co ? Jak to ?

- Mama wypisała ją na żądanie. 

- I to tak można ? Przecież była po próbie samobójczej. 

- Tak , ale jeśli matka tak chciała nie możemy jej zatrzymać. 

- Przecież to chore.

- Przykro mi nic więcej nie wiem.

- Okej. Dziękuję.

- I co teraz ? Nie odzywała się do mnie i nie odpisuje mi.

 - Nie wiem. Jedziemy do jej chaty. 

- Okej , ale nie podoba mi się to. 

- Nie tylko tobie. Masz numer do jej matki ?

- Tak. 

- To jak coś będziemy dzwonić. 

- Okej. 

- W szkole nic nie mówili ?

- Nie , nawet nic nie wspomnieli że jest w szpitalu.

- Może nie wiedzą.

 - Boję się Diego.

- Spokojnie , niedługo wszystkiego się dowiemy.

 Pojechaliśmy pod dom Francescy. Tam też jej nie ma. Jej matka nie odbiera telefonu , Fran też nie. To wszystko jest dziwne. Która normalna matka wypisuje dziecko ze szpitala po jednym dniu gdzie chciała popełnić samobójstwo.

 __________________________________________________________________

Rozdział teraz bo wcześniej byłą burza , no i wstałam o 11.

Nie będzie mnie na dniach młodzieży , no niestety.

Będę za to na dniach Sławy (lubuskie) na tym całym koncercie itd.

 1) Gdzie podziała się Francesca ?

2) Diego i Fran ją znajdą ?

3) Czy wszystko z nią w porządku ?