Rozdział 17

••• Francesca •••

Kolejny dzień. Mój tato oczywiście jest nadopiekuńczy , przywozi mnie do szkoły , potem po mnie przyjeżdża. To trochę wkurzające bo ludzie tak dziwnie na mnie patrzą.  Wysiadłam z samochodu , on podał mi moją torebkę.

- Andrea tylko uważaj na siebie.

- Co ?

- Znaczy Francesca ... przepraszam tak jakoś mi się powiedziało.

- Nic się nie stało. Idę już. 

- Dobrze córciu.  

Andrea ... moja prawdziwe imię. Jak ja go dawno nie słyszałam. W jednym momencie wszystko mi się przypomniało. Cały gwałt mojego wujka. Poczułam , że robi mi się słabo. Było mi strasznie gorąco. Chciałam usiąść , ale wszędzie były zajęte ławki. Oddaliłam się od szkoły , czułam się coraz gorzej.

- Diego ? - Miałam wrażenie , że go widzę 

- Ej zaczekaj ! 

Wstałam i szłam w jego stronę. Zniknął , rozpłynął się w powietrzu. Dobra mam zwidy , ale dlaczego akurat on. Poszłam do sklepu i kupiłam butelkę wody. Ona mi bardzo pomogła. Szłam do szkoły , po raz kolejny miałam wrażenie , że idzie parę kroków przede mną. Poszedł dalej , ja musiałam iść do szkoły.  

- Hej. Rozmawiałam z Camilą.

- Viola ... przestraszyłaś mnie.

- Coś się stało ?

- Nie ... jak z nią ?

- Wyjaśniłyśmy sobie wszystko. Przyjaciółkami nie jesteśmy , ale jest już dobrze.

- Cieszę się , wiesz co z Diego ?

- Nie , a czemu pytasz ?

- Miałam wrażenie , że go widziałam.

- Nie ... on ma wrócić w przyszłym tygodniu.

- Może mi się wydawało.

Jedna lekcja , potem druga. Nie sądziłam , że tak bardzo będzie mi brakowało szkoły. Gdy człowiek jest zamknięty chce dziwnych rzeczy. Mi szkoła przyniosła ukojenie. Na przerwie widziałam jak chłopaki gadają z Diego. Teraz jestem pewna , że to był on. Nie oszukają mnie. Nie zrobią ze mnie kretynki. Na kolejnej przerwie podeszłam do nich.

-  O czym gadałeś z Diego ?

- Z kim ?

- Widziałam was !

- Francesca o czym ty mówisz ?

- Nie kłam ! Widziałam ! Widziałam go ! Gadałeś z nim !

- Fran uspokój się. - Powiedziała Camila

- Chcecie ze mnie zrobić psychiczną osobę ?! Zapomnijcie o tym !

- Francesca , ale my z nikim nie gadaliśmy. 

- Widziałam ... widziałam go ... 

- Kochana choć do Violetty. 

- Ja naprawdę go widziałam ... nie kłamię ... widziałam ... 

W co oni grają. Przecież dobrze widziałam. Nie jestem głupia , raz mogło mi się wydawać. Teraz widziałam go dobrze z bliska. Nie dam się oszukać , nie ze mną takie numery. Idąc do Violetty usłyszeliśmy jak Pablo mówi przez radiowęzeł.

- Właścicielka naszyjnika proszona o zgłoszenie się do mnie. To naszyjnik 

srebrny w kształcie motylka. Z tyłu jest napis zawsze będę przy tobie.

- To mój. 

- Co ? - Spytała Camila 

- On go wziął. Musiał go przynieść.

- Francesca spokojnie. Jesteś pewna ?

- Tak to na sto procent mój naszyjnik. On tutaj był ! Miałam racje ! 

- Dobra choć sprawdzimy.

Wiedziałam. Przecież ja nigdy się nie mylę. To Diego go zabrał. Musiał tutaj być , nie ma innego wyjścia. W co on pogrywa , czego on chce. Poszłyśmy do Pablo. Odebrałam naszyjnik , który od razu założyłam na szyję.

  

••• Violetta •••

Pogodziłam się z Camilą , nakłonił mnie do tego Leon. Powiedział , że nie warto zrywać tak długiej znajomości , a przede wszystkim mieć wroga w dawnej przyjaciółce , która wiele o mnie wie. Stwierdziłam , że w sumie ma rację. Cami nie chodzi z Federico ,  powiedziała mu że nie potrafi bo mi się podoba.  

- Viola. 

- Leon ? Co ty tutaj robisz ?

 - Pomyślałem , że jakbyś chciała ... może pojechalibyśmy w góry ?

- W góry ? Ale po co ? Nie mam na to ochoty ...

- Porobimy zdjęcia i potem pokażesz koleżanką. 

- W sumie ...mały relaksik by się przydał ...

- No tak , obiecuję że to będzie twój najlepszy wyjazd. 

- Dzięki jesteś kochany.

- Zawsze do usług. 

- Kocham cie , ale oczywiście jak brata. 

Pocałowałam go w policzek i wyszłam. Leon , co ja mogę o nim powiedzieć jest miły. Pomógł mi zniszczyć to uczucie do Federico. W pewnym sensie stać się też gwiazdą szkoły bo chodzę ze starszym od siebie chłopakiem i do tego przystojnym. Fajnie , że poznałam go bliżej. Drogę zagrodziła mi Ludmiła.

- Czego chcesz ... 

- Nie wychylaj się. Pamiętaj , że ja tutaj jestem gwiazdą. 

- O co ci chodzi ?

- Ptaszki ćwierkają , że twój związek z Leonem to fikcja. 

- Że niby co ?

- No tylko udajecie , że jesteście parą. 

- Wcale nie. 

- Oj Violetto nikogo na to nie nabierzesz. 

- Nie muszę ci nic udowadniać. 

- Bo nie masz jak. Twoja gra została zdemaskowana. 

- Mylisz się. - Usłyszałam Leona 

 

Obróciłam się , a on podszedł do mnie z uśmiechem. Po chwili złączył nasze usta. Poczułam te motylki w brzuchu. To było magiczne , nie wiedziałam co mam powiedzieć. Leon ponownie się uśmiechnął i złapał mnie za rękę.

- Masz złych informatorów. Violetta jest moją dziewczyną.

- Ale ...

- Co jeszcze ci mało ? Wiesz , że ze mną mieszka ?

- Co ...

- Ojejku nie wiedziałaś ?  To coś poważnego jak mieszkamy razem co ?

- Uh ...

- Jeszcze raz się do niej zbliż , a nie ręczę za siebie. 

- Ludmiła odchodzi.

- I niech nie wraca. Viola wszystko w porządku ?

- Tak ... 

- Chyba nie jesteś zła?

- Dziękuje ... 

- Powinnaś iść na lekcje.

- Tak ...

- Przyjechać po ciebie ?

- Tak ...

- No to do zobaczenia. 

Pocałował mnie w czoło i poszedł. Dobra nie wiem co tutaj się wydarzyło. Zatkało mnie , prawie nie mogłam wydusić z siebie słowa. Czy to możliwe , że się w nim zakochuje ? Przecież to kumpel mojego brata , jest inny niż ja.

 ______________________________________________________________________

W dzisiejszym wydaniu zwariowana Fran oraz ...

Leonetta ! Macie pierwszy pocałunek.

1) Violetta zakochała się w Leonie ? 

2) Francesca rzeczywiście widziała Diego ?

3) Co wydarzy się na wyjeździe w góry ?

Ps. W niedziele idę na komunie więc postaram się jutro jeszcze coś dodać. Mam wolne jeszcze w poniedziałek (piszą matury) to ewentualnie dodam w pon.